De rechtsfilosofische crisis deel 2 – kinderrechten
Ik zei al dat we midden in een rechtsfilosofische crisis zitten, die niet als zodanig erkend wordt. Die bestaat uit de waardering van mensenrechten. Mensenrechten is een groot probleem. Vooral waarom iemand zich eraan zou houden als het niet de gewenste uitkomst heeft. Het moet worden gehandhaafd en die handhaving moet uiteindelijk door dezelfden worden gefinancierd als de mensen die het niet willen handhaven. Waarom hebben onze rechtsfilosofen het er dan niet over. Nou, die hebben het de afgelopen tig jaar alleen over hoofddoekjes kunnen hebben en andere nonsens.
Je moet er maar in geloven, oikofobie. De nonsens waarmee onze Rechtsfilosofen aan komen zetten. Ik doe dat niet. Oikos is huis, familie, gezin. Alles wat een eerlijke vrouw niet heeft. Ben ik daar fobisch voor, nee. Doe mij een huis en gezin. Please! Het gaat niet. Dat kan ik dan ook niet haten, of er fobisch voor zijn. Vroeger hadden onplaatsbare dames in een klooster gezeten, waar ze veilig door de samenleving genegeerd hadden kunnen worden. Het erge is niet alleen dat het zo is, het erge is, dat het ook nog eens niet beter had gekund.
Oikos is geen ideaal om na te streven. Het is in eeen liefdeloze relatie meer een soort vrijwillig verlengd levenseinde voor mensen van middelbare leeftijd. Daarvoor had je potentie en daarna bleef het bij potentie hebben. Een ideaal is het niet. Als ik zo om me heen kijk naar alle vrouwen om me heen die dan wel zo “geslaagd” zijn dat ze een hele oikos hebben, soms zelfs in combinatie met een managementbaan, dan kan ik wel hardop eerlijk zeggen dat dat werkelijk niemand’s ambitie kan zijn. Dat het enige is wat ze goed vinden in hun leven, dat ze alles wat ze doen haten, dat ze een leven hebben dat helemaal is afgestemd om een partner die ook niets om ze geeft, waarom ze helemaal in de nieuwbouwrimboe van Nederland zijn gaan wonen, waar ze alleen maar een bijbaan van een paar uur per week kunnen vinden als lerares Frans of daar waar ik net werkte. Alles in hun leven draaide om kinderen. Zelf waren ze eigenlijk niemand behalve dan je plaatsvervanger-moeder als je niet af en toe tijdig aan de bel trok en nee zei. Alles draaide zo erg om die kinderen, dat je geen adequaat beeld kon vormen van hun persoon zonder wetenschap van dit gezinsaanhangsel. Wat een leven. Op maandag zeuren tegen je collega’s over de strijk die je moet doen als je 3 kinderen hebt en op vrijdag over wat je allemaal moet betalen als je met die kinderen naar de macDonalds moet. En dan in de tussentijd ook nog moeten werken. Ze konden nooit echt aan het werk met wat ze nu echt hadden willen doen, want er lagen ook nog 4 volle wasmanden. Misschien op vrijdag 1 uurtje portrettekenen tussen het heen en weer brengen van kind 1 naar balletles door. En je weet wat het leed is dat je de kinderen aandoet.
Het is een beetje moeilijk om precieze voorbeelden te geven van hoe je leven ook had kunnen lopen. Maar je ziet dus aan andere vrouwen, hoe het je ook had kunnen vergaan. Zo kwam ik uiteindelijk in hetzelfde type banen terecht als vrouwen zonder opleiding. Met opleiding maakt dus niet veel uit, je wordt getypecast op basis van je vrouw zijn. Veel te ruilen valt er dus niet. Moet ik dit ambiëren? Als je werkelijk van iemand houdt, zou je dat allemaal nog wel doen. En een hoop mensen doen zichzelf deze nieuwbouwwijkfilosofie ook aan met mensen waar ze niet van houden. Doen alsof. Dat moet dan omdat je anders niet aan een hypotheek kan komen. Een oudere beetje enge mevrouw met boerderij vond het nog nodig me te waarschuwen. Die zei me nog, dat 27 al heel erg laat was: “Een oude merrie gaat naar de slacht”.
Het staat of valt dus met dat houden van. En dat is er dus niet. Oikos is geen opt-in. Het moet je overkomen. Liefde is nog een excuus om alsnog zo’n nieuwbouwleven na te jagen, maar zonder dat overkomt je gewoon niks. Alle energie slaat terug op jezelf en daar voegt het niets toe. Wat je ook begint als vrouw, je vergaart er geen kapitaal mee. Het zegt alles over het verloren idee van vrouwenrechten. Dat is door de transsexuele beweging een klucht geworden, net als dat de politieke groenbeweging met biomassa op een grote nep is uitgedraaid. Steeds is nep zo succesvol dat ware liefde gewoon niet is. Als je iets toevalt is er direct een vermeend slachtoffer naast je om hetzelfde voor zichzelf op te eisen zodat het er voor jou niet meer is. Of dat nu een baan is of een woning. Vrouwen hebben een aanrecht. En dat niet eens, dat staat op naam van je man. Nederland is veel meer zoals Iran dan velen zich beseffen. Altijd al geweest. Of het nu een burka is of een minirok, je hebt het niet echt aan voor jezelf.
Mag een kinderloze vrouw ergens wonen. Mag ze meer dan 1 kamer tot haar beschikking hebben. Mag ze een rijbewijs halen. Mag ze een artis-abonnement. Mag ze kleren kopen? Mag ze een netjes pak kopen of moet ze het op de markt betrekken? Dat hangt allemaal af van de vraag of ze een baan mag en wat voor. Je mag wel les geven maar alleen als je het stalinistische programma van de onderwijsdirecteur onderschrijft. Was Nederland daar nu maar over uit, maar helaas dat is niet zo. In ons bananenlandje zijn er nu eenmaal erg veel vrouwen financiëel en mentaal zelfstandig maar niet arbeidsrechtelijk gelijk aan mannen. Zij kunnen immers zwanger worden en dan moet er nog een nieuwe kandidaat dat verlof vervangen. Een baan is dus geen vanzelfsprekendheid
Met open grenzen is er altijd wel een man die precies dat baantje ook wel wil doen, als het niet hier in Nederland is dan wel in een call center in India. Wat meer is, prostitutie bederft de economie voor vrouwen nog verder. Als je 100 euro kan verdienen in een minuut met op je rug liggen, dan is de euro waarvoor je de vloer hebt gepoetst een hele andere euro. Terwijl het voor degene die het van je aanneemt, dezelfde euro is, is het voor jou de enige euro die je ooit zou willen hebben. Dat ligt dan weer niet aan de prostituees zelf die hier vaak ook bijzonder weinig keuze in gehad hebben en zegt meer over jeugdbescherming en het falende Rechtsstelsel. Dat was echter al een uitgangspunt. In een samenleving waar het Recht heerst, zou je als vrouw gewoon vrouwenrechten hebben.
Als er geen liefde is, is in een samenleving zonder recht, non worden nog het beste dat je overkomen kan. Wie gelooft in de liefde die sterker is dan de dood, is het ongekende onrecht, die de liefde doet bekoelen, nog niet tegengekomen. Deze open samenleving zit in een rechtsfilosofische crisis die meer lijkt op de opmaat voor een nieuwe godsdienstoorlog. Waarbij de tirannie van orthodox abrahamitische geloven, niet kan worden afgeworpen zonder liefde als alternatief.
Wie al met een gebroken hart rondloopt, heeft het kruis van onrecht al op zich en zal nooit meer gewonnen worden voor de onderwerping aan de tirannie van een geloof dat het recht niet wil kennen en het nut van het lijden van de Christus niet ziet. Een dergelijk geloof werkt alleen voor wie daadwerkelijk zijn hele kindertijd maagd is gebleven en de liefde vindt bij God’s gratie. Daar is tegenwoordig meer voor nodig dan een burka. Een betonnen bunker, een ballotagecommissie voor toegang, aluminium bekleding tegen al te veel radioactieve straling. Mensenrechten beginnen bij kinderrechten.
Elk kind heeft recht op veiligheid. Het recht als kind niet te worden misbruikt, is niet als zodanig benoemd maar valt onder artikel 19 van het Kinderrechten verdrag. Dit artikel wordt in Nederland al sinds de jaren ’80 geschonden en dat kan Robert van de Luitgaarden zwart op wit aantonen.
Het diabolisch systeem doet dat opzettelijk, legalisme tegen kinderlijke onschuld inzetten. Kinderen moeten dat zelf maar bedenken, als zij zelf willen misbruikt worden, dan mogen zij best misbruikt worden, zo redeneert de advocaat van de duivel. Zwijgen zou toestemmen zijn en kinderen die nog niet kunnen praten… Het Pinokkiosprookje zit vol met analogieën die duiden op dit probleem van kinderen die zichzelf laten verhandelen.
Wanneer deze bijbedoeling van een vals seculier legalistisch systeem eindelijk wordt doorgeprikt, kunnen wij eindelijk een stap vooruit in het herkennen van het belang van het handhaven van het Recht, het Ware Recht. Tot die tijd blijven de onrechtvaardige rechters op hun plek vastgebeiteld onrecht handhaven. Ongekend onrecht, voor eilandstaten in de pacific waar je door eilandhoppen vrijelijk toegang hebt tot drugs in de Nederlandse eilanden, jonge kinderen op de Franse eilanden etcetera. Kinderrechten MOETEN worden gehandhaafd.
Voor de Man van Zonde die zichzelf gepositioneerd heeft als gedachtepolitie, betekent dit dat alleen een volledige bekentenis hem kan bevrijden. Anders dreigt er weer een volgend leven als aangerand bastaardkind zonder huis en met een troosteloze schandpaal carriëre waarin misdaden worden opgespoord door ze te plegen en er een ander voor te kruisigen.
Dus voordat je je kindslachtoffers laster of smaad probeert te verwijten, gewoon eerst maar eventjes in de spiegel kijken en je afvragen wat na ruim 40 jaar rechtsgang belemmeren nog in de weg staat aan de opsporing van jezelf. De hele rest van de wereld heeft al genoeg in de spiegel gekeken en gezien dat het aan ons niet meer ligt. Fatsoen, dat had je eerder moeten doen.